طهمورث

پادشاهی طهمورت سی سال بود پسر بُد مر او را یکی هوشمند گرانمایه طهمورت دیوبند بیامد به تخت پدر بر نشست کمر بر میان رسم او را ببست همه موبدان را ز لَشکر بخواند به چربی چه مایه سَخُن ها براند چُنین گفت کامروز تخت و کلاه مرا زیبد و، تاج و گنج و سپاه 5 جهان از بدی ها بشویم به رای پس آنگه کنم درکَیی گِرد پای ز هر جای کوته کنم دست دیو که من بود خواهم جهان را خدیو هر آن چیز کاندر جهان سودمند کنم آشکارا، گشایم ز بند پس از پشت میش و بره پشم و موی برید و به رشتن نِهادند روی به کوشش از او کرد پوشش به جای به گستردنی بُد هم او رهنمای 10 ز پویندگان هر چه بُد نیک رو خورش کردشان سبزه و کاه و جو رمنده ددان را همه بنگرید سیه گوش و یوز از میان برگزید به چاره بیاوردش از دشت و کوه به بند آمدند آنک دور از گروه ز مرغان همان را که بُد نیک ساز چو باز و چو شاهین گردن فراز بیاورد و آموختن شان گرفت جهانی بدو مانده اندر شِگِفت 15 چُن این کرده شد ماکیان و خروس کجا برخرو شد گه زخم کوس بیاورد و یکسر به مردم کَشید نِهفته همه سودمندی گزید بفرمود تاشان نوازند گرم نخوانندشان جز به آوای نرم چُنین گفت کین را نُمایش کنید جهان آفرین را ستایش کنید که او دادمان بر دده دستگاه ستایش مر او را که بنمود راه 20 مر او را یکی پاک دستور بود که رایش ز کردار بد دور بود خَنیده به هر جای شهرسپ نام نَزَد جز به نیکی به هر جای گام همه روزه بسته ز خوردن دو لب به پیش جهاندار بر پای شب چو جان بر دل هر کسی بود دوست نماز شب و روزه آیین اوست سر ِمایه بود اختر شاه را در ِبند بُد جان بدخواه را 25 همه راه نیکی نُمودی به شاه همه راستی خواستی پایگاه چُن آن شاه پالوده گشت از بدی بتابید از او فرّهِ ایزدی برفت اَهرِمَن را به افسون ببست چو بر تیزرو بارگی برنشست زمان تا زمان زینش برساختی همی گِرد گیتیش برتاختی چو دیوان بدیدند کردار اوی کَشیدند گردن ز گفتار اوی  30 شدند انجمن دیو بسیار مر که پردخته مانند از او تاج و فر چو طهمورت آگه شد از کارشان برآشفت و بشکست بازارشان به فرّ جهاندار بستش میان به گردن برآورد گرز گران همه نرّه دیوان ِ افسون گران برفتند، جادو سپاهی گران دمنده سیه دیوشان پیشرَو همی به آسمان برکشیدند عَو 35 جهاندار طهمورت به آفرین بیامد کمربسته ی رزم و کین یکایک برآراست با دیو جنگ نبُد جنگشان را فراوان درنگ از ایشان دو بهره به افسون ببست دگرشان به گرز گران کرد پست کَشیدندشان خسته و بسته خوار به جان خواستند آن زمان زینهار که ما را مکش تا یکی نو هنر بیاموزَنیمَت که آید به بر 40 کَی نامور دادشان زینهار بدان تا نِهانی کنند آشکار چو آزادشان شد سر از بند اوی بجستند ناچار پیوند اوی نبشتن به خسرو بیاموختند دلش را چو خورشید بفروختند نبشته یکی نه، چه نزدیک سی چه رومی و چه تازی و پارسی چه سغدی و چینی و چه پهلوی نگاریدن آن، کجا بشنوی 45 جهاندار سی سال از این بیشتر چه گونه برون آوریدی هنر برفت و سرآمد برو روزگار همه رنج او ماند زو یادگار جهانا مپرور چو خواهی درود چو می بدروی پروریدن چه سود

دریافت فایل شنیداری از اینجا

برداشت از وبلاگ صداهایی که می شنویم

گفتارهای نیک شما