| چُن از روزگارش چهل سال ماند | | نگر تا به سربَرْش یزدان چه راند | |
| در ایوان شاهی شبی دیر یاز | | به خواب اندرون بود با ارنواز | |
| چُنان دید کز کاخ شاهنشهان | | سه جنگی پدید آمدی ناگهان | |
| 45 | دو مهتر یکی کهتر اندر میان | | به بالای سرو و به فرّ کیان | |
| کمر بستن و رفتن شاهوار | | به چنگ اندرون گرزه ی گاوسار | |
| دمان پیش ضحّاک رفتی به جنگ | | زدی بر سرش گرزه ی گاورنگ | |
| یکایک همین گُردِ کهتر بسال | | ز سر تا به پایش کشیدی دوال | |
| بدان زه به دستش ببستی چو سنگ | | نِهادی به گردن بَرَش پلهنگ | |
| 50 | همی تاختی تا دماوند کوه | | کَشان و دوان از پس اندر گروه | |
| بپیچید ضحّاک بیدادگر | | بدرّیدَش از هول گفتی جگر | |
| یکی بانگ برزد به خواب اندرون | | که لرزان شد آن خانه ی بیستون | |
| بجَستند خورشید رویان ز جای | | از آن غلغل نامور کدخدای | |
| چُنین گفت ضحّاک را ارنواز | | که شاها نگویی چه بودت براز ؟ | |
| 55 | که خفته بآرام در خان خویش | | بدینسان بترسیدی از جان خویش | |
| زَمین هفت کشور به فرمان تُست | | دد و دیو و مردم نگهبان تُست | |
| به خورشید رویانْ سپهدار گفت | | که چونین شِگِفتی نماند نِهفت | |
| که این داستان گر ز من بشنوید | | شوَدْتان دل از جان من ناامید | |
| به شاه جهان گفت پس ارنواز | | که بر ما بباید گشادنْت راز | |
| 60 | توانیم کردن مگر چاره یی | | که بی چاره یی نیست پتیاره یی | |
| سپهبد گشاد آن نِهان از نهفت | | همه خواب یک یک بدیشان بگفت | |
| چُنین گفت با نامور ماه روی | | که مگذار تن را ره چاره چوی | |
| نگین زمانه سر تخت تُست | | جهان روشن از نامور بخت تُست | |
| تو داری جهان زیر انگشتری | | دد و مردم و دیو و مرغ و پری | |
| 65 | ز هر کشوری گرد کن مهتران | | ز اخترشناسان و افسونگران | |
| سَخُن سربسر مهتران را بگوی | | پژوهش کن و راستی بازجوی | |
| نگه کن که هوش تو بر دست کیست | | ز مردم شمار ، ار ز دیو و پریست | |
| چو دانسته شد چاره ساز آن زمان | | به خیره مترس از بدِ بدگمان | |
| شه بَر منش را خوش آمد سَخُن | | که آن سرو پروین رخ افگند بن | |
| 70 | جهان از شب تیره چون پرّ زاغ | | همانگه سر از کوه برزد چراغ | |
| تو گفتی که بر گشور لاژورد | | بگسترد خورشید یاقوت زرد | |
| سپهبد هرآنجا که بُد موبدی | | سَخُن دان و بیداردل بخردی | |
| ز کشور بنزدیک خویش آورید | | بگفت آن جگر خسته ، خوابی که دید | |
| نِهانی سَخُن کردشان خواستار | | ز نیک و بد و گردش روزگار | |
| 75 | که بر من زمانه کی آید بسر | | کرا باشد این تاج و تخت و کمر | |
| گر این راز با من بباید گشاد | | وُ گر سر به خواری بباید نِهاد | |
| لب موبدان خشک و رخساره تر | | زبان پر ز گفتار یک با دگر | |
| که گر بودنی بازگوییم راست | | به جان است پَیکار و جان بی بهاست | |
| وُ گر نشنود بودنی ها درست | | بباید همیدون ز جان دست شست | |
| 80 | سه روز اندر آن کار شد روزگار | | سَخُن کس نیارست کرد آشکار | |
| به روز چهارم برآشفت شاه | | بران موبدان نُماینده راه | |
| که گر زنده تان دار باید بسود | | وُ گر بودنی ها بباید نُمود | |
| همه موبدان سرفگنده نگون | | پر از هول دل ، دیدگان پر ز خون | |
| از آن نامداران بسیار هوش | | یکی بود بینادل و تیزکوش | |
| 85 | خردمند و بیدار و زیرک به نام | | کزان موبدان او زدی پیش گام | |
| دلش تنگ تر گشت و ناباک شد | | گشاده زبان پیش ضحّاک شد | |
| بدو گفت پردخته کن سر ز باد | | که جز مرگ را کس ز مادر نزاد | |
| جهاندار پیش از تو بسیار بود | | که تخت مِهی را سَزاوار بود | |
| فراوان غم و شادمانی شُمُرد | | برفت و جهان دیگری را سِپُرد | |
| 90 | اگر باره ی آهنینی بپای | | سپهرت بساید نمانی بجای | |
| کسی را بود زین سپس تخت تو | | به خاک اندرآرد سرِ بخت تو | |
| کجا نام او آفْریدون بود | | زمین را سپهر همایون بود | |
| هنوز آن سپهبد ز مادر نزاد | | نیامد گه پرسش و سردباد | |
| چُنو او زاید از مادر پرهنر | | بسان درختی شود بارور | |
| 95 | به مردی رسد برکشد سر به ماه | | کمر جوید و تاج و تخت و کلاه | |
| به بالا شود چون یکی سرو بُرز | | به گردن برآرد ز پولاد گرز | |
| زند بر سرت گرزه ی گاوروی | | ببنددْت وُ آرد از ایوان به کوی | |
| بدو گفت ضحّاک ناپاک دین | | چرا بندَدَم چیست از منْش کین | |
| دلاور بدو گفت : اگر بخردی | | کسی بی بهانه نسازد بدی | |
| 100 | برآید بدست تو هوش پدرْش | | از آن درد گردد پر از کینه سرْش | |
| یکی گاو بَرمایه خواهد بُدَن | | جهانجوی را دایه خواهد بُدن | |
| تبه گردد آن هم بدست تو بر | | بدین کین کَشد گرزه ی گاوسر | |
| چو بشنید ضحّاک بگشاد گوش | | ز تخت اندر افتاد و زو رفت هوش | |
| گرانمایه از پیش تخت بلند | | بتابید روی از نِهیب گزند | |
| 105 | چو آمد دل تاجور باز جای | | به تخت کَیان اندرآورد پای | |
| نشان فِرِیدون به گِرد جهان | | همی بازجست آشکار و نِهان | |
| نه آرام بودش نه خواب و نه خُورد | | شده روز روشن برو لاژورد | |
