شاهنامه - ضحاک - گفتار اندر زادن آفریدون از مادر

برداشت از اینجا

گفتار اندر زادن آفریدون از مادر برآمد برین روزگاری دراز کشید اَژدها را به تنگی فراز خجسته فریدون ز مادر بزاد جهان را یکی دیگر آمد نِهاد 110 ببالید برسان سرو سهی همی تافت زو فرّ شاهنشهی جهانجوی با فرّ جمشید بود بکردار تابنده خورشید بود جهان را چو باران به بایستگی روان را چو دانش به شایستگی به سربر همی گشت گردان سِپهر شده رام با آفْریدون به مهر همان گاو که ش نام بَرمایه بود ز گاوان وُرا برترین پایه بود 115 ز مادر جدا شد چو طاوس نر به هر موی بر تازه رنگی دگر شده انجمن بر سرش بخردان ستاره شناسان و هم موبدان که کس در جهان گاو چونان ندید نه از پیرسر کاردانان شَنید زمین کرده ضحّاک پر گفت و گوی به گِرد جهان بر همین جست و جوی فریدون که بودش پدر آبتین شده تنگ بر آبتین بر ، زمین 120 گریزان و ز خویشتن گشته سیر برآویخت ناگاه در دام شیر از آن روزبانان ناپاک مرد تنی چند ، روزی بدو بازخَورد گرفتند و بردند بسته چو یوز بروبر سرآورد ضحّاک روز خردمند مام فِرِیدون چو دید که بر جفت او بر چُنان بد رسید فرانک بُدش نام و فرخنده بود به مهر فِرِیدون دل آگنده بود 125 دوان داغ دل خسته ی روزگار همی رفت پویان بدان مرغزار کجا نامور گاو بَرمایه بود که نابسته بر تنْش پیرایه بود به پیش نگهبان آن مرغزار خروشید و بارید خون بر کنار بدو گفت کین کودک شیرخوار ز من روزگاری به زنهار دار پدروارش از مادر اندرپذیر وُ زین گاو نغزش بپرور به شیر 130 وُ گر پاره خواهی روانم تُراست گروگان کنم جان بدانکت هواست پرستنده ی بیشه و گاو نغز چُنین داد پاسخ بدان پاک مغز که چون بنده بر پیش فرزند تو بباشم پذیرنده ی پند تو فرانک بدو داد فرزند را بگفتش بدو گفتنی پند را سه سالش پدروار از آن گاو شیر همی داد هُشیار زنهارگیر 135 نشد سیر ضحّاک از آن جست جوی شد از گاو گیتی پر از گفت وگوی دوان مادر آمد سُوی مرغزار چُنین گفت با مرد زنهاردار که اندیشه یی در دلم ایزدی فراز آمده ست از ره بخردی همی کرد باید کزان چاره نیست که فرزند و شیرین روانم یکیست ببُرّم پی از خاک جادوسْتان شوم با پسر سوی هندوستان 140 شوم ناپدید از میان ِگروه برم خوبرخ را به البرز کوه بیاورد فرزند را چون نوند چو غُرم ژیان سوی کوه بلند یکی مرد دینی بران کوه بود که از کار گیتی بی اندوه بود فرانک بدو گفت کای پاکدین منم سوگواری از ایران زَمین بدان کین گرانمایه فرزند من همی بود خواهد سر انجمن 145 ببُرّد سر و تاج ضحّاک را سپارد کمربند او خاک را ترا بود باید نگهبان اوی پدروار لرزنده بر جان اوی پذیرفت فرزند او نیک مرد نیاورد هرگز بدو باد سرد خبر شد به ضحّاک یک روزگار از آن گاو بَرمایه و مرغزار بیامد از آن کینه چون پیل مست مران گاو بَرمایه را کرد پست 150 جز آن هرچه دید اندرو چارپای بیفگند و زیشان بپرداخت جای سبک سوی خان فِرِیدون شتافت فراوان پژوهید و کس را نیافت به ایوان او آتش اندرفگند بپای اندرآورد کاخ بلند چو بگذشت بر آفْرِیدون دوهشت ز البرزکوه اندرآمد به دشت بر مادر آمد پژوهید و گفت که بگشای بر من نِهان از نِهفت 155 بگویی مرا تا که بودم پدر ؟ کیم من ؟ به تخم از کدامین گهر ؟ چه گویم کیم ، بر سرِ انجمن ؟ یکی دانشی داستانی بزن فرانک بدو گفت کای نامجوی بگویم تُرا هر چه گفتی بگوی تو بشناس کز مرز ایران زَمین یکی مرد بُد نام او آبتین ز تخم کَیان بود و بیدار بود خردمند و گُرد و بی آزار بود 160 ز طهمورثِ گُرد بودش نژاد پدر بر پدر بر همی داشت یاد پدر بُد ترا ، مر مرا نیک شوی نبُد روز روشن مرا جز بدوی چُنان بُد که ضحّاک جادوپرست ز ایران به جان تو یازید دست ازو من نِهانت همی داشتم چه مایه به بَد روز بگذاشتم پدرْت آن گرانمایه مرد جوان فدا کرد پیش تو روشن روان 165 سرانجام رفتم سوی بیشه یی که کس را نه زان بیشه اندیشه یی یکی گاو دیدم چو باغ بهار سراپای نیرنگ و رنگ و نگار نگهبان او پای کرده به کَش نشسته به پیش اندرون شاه فَش بدو دادمت روزگاری دراز همی پروردیدَت به بر بر به ناز ز پستان آن گاو طاوس رنگ برافراختی چون دلاور پلنگ 170 سرانجام از آن گاو و آن مرغزار یکایک خبر شد بر شهریار بیامد بکشت آن گرانمایه را چُنان بی زبان مهربان دایه را وُ ز ایوان ما تا به خورشید خاک برآورد و کرد آن بلندی مَغاک فِرِیدون برآشفت و بگشاد گوش ز گفتار مادر برآمد به جوش دلش گشت پردرد و سر پر ز کین به ابرو ز خشم اندر آورد چین 175 چُنین داد پاسخ به مادر که شیر نگردد مگر  بازمایش دِلیر کنون کردنی کرد جادوپرست مرا برد باید به شمشیر دست بپویم به فرمان یزدان پاک برآرم از ایوان ضحّاک خاک بدو گفت مادر که این رای نیست تُرا با جهان سر بسر پای نیست جهاندار ضحّاک با تاج و گاه میان بسته فرمان او را سپاه 180 چو خواهد ، ز هر کشوری صدهزار کمربسته او را کند کارزار جزاینست آیین و پیوند کین جهان را به چشم جوانی مبین که هر کو نبید جوانی چَشید به گیتی جز از خویشتن را ندید بدان مستی اندر دهد سر بباد تُرا روز جز شاد و خرّم مباد برداشت از سایت آریا بوم

گفتارهای نیک شما