شاهنامه- جمشید -پادشاهی جمشید هفتصد سال بود

پادشاهی جمشید هفتصد سال بود چو گیتی سرآمد بر آن دیوبند، جهان را همه پند او سودمند به سوگ اندورن شد دل هر کسی، نیامد بر آن، روزگاران بسی، گرانمایه جمشید فرزند اوی کمر بست یک دل پر از پند اوی برآمد بر آن تختِ فرّخ پدر به رسم کَیان بر سرش تاج زر 5 کمر بست با فرّ شاهنشهی جهان گشت سرتاسر او را رهی زمانه برآسوده از داوری به فرمان او دیو و مرغ و پری جهان را فزوده بدو آبروی فروزان شده تخت شاهی بدوی منم گفت با فرّهِ ایزدی هَمَم شهریاری و هم موبدی بَدان را ز بد دست کوته کنم روان را سُوی روشنی ره کنم 10 نُخُست آلت جنگ را دست برد در نام جُستن به گردان سپرد به فرّ کَیی نرم کرد آهنا چو خود و زره کرد و چون جوشنا چو خَفتان و چون تیغ و بَرگُستَوان همه کرد پیدا به روشن روان بدین اندرون سال پنجاه رنج ببرد و از این چند بنهاد گنج دگر پنجه اندیشه ی جامه کرد که پوشند هَنگام ننگ و نبرد 15 ز کتّان و ابریشم و موی قَز قَصب کرد پرمایه دیبا و خز بیاموختشان رشتن و تافتن به تار اندرون پود را بافتن چو شد بافته، شستن و دوختن گرفتند از او یکسر آموختن چو این کرده شد ساز دیگر نِهاد زمانه بدو شاد و او نیز شاد ز هر پیشه ای انجمن کرد مرد بدین اندرون نیز پنجهی خَورد 20 گروهی که آثوربان خوانیَش به رسم پرستندگان دانیَش جدا کردشان از میان گروه پرستنده را جایگه کرد کوه 21+ بدان تا پرستش بود کارشان نوان پیش روشن جهاندارشان صفی برکشیدند و بنشاندند همی نام نیساریان خواندند کجا شیر مردان جنگاورند فروزنده ی لَشکر و کِشورند کزیشان بود تخت شاهی به پای وُزیشان بود نام مردی به جای 25 بسودی سه دیگر گُرُه را شناس کجا نیست از کس بریشان سپاس بکارند و ورزند و خود بدروند به گاه خورش سرزنش نشنوند ز فرمان تن آزاده و خورده نوش از آوای پَیغاره آسوده گوش تن آزاد و آباد گیتی بدوی بر آسوده از داور و گفت و گوی چه گفت آن سَخُنگوی آزاد مرد که آزاد را کاهلی بنده کرد 30 چهارم که خوانند اَهتوخوشی هم از دست ورزان با سرکشی کجا کارشان همگِنان پیشه بود روانشان همیشه پر اندیشه بود بدین اندرون سال پنجاه نیز بخورد و بورزید و بخشید چیز ازین هر یکی را یکی پایگاه سَزاوار بگزید و بنمود راه که تا هر کس اندازه ی خویش را ببینند و دانند کم بیش را  35 بفرمود پس دیو ناپاک را به آب اندرآمیختن خاک را هرآنچ از گِل آمد چو بشناختند سَبُک خشت را کالبَد ساختند به سنگ و به گج دیو دیوار کرد به خشت از برش هندسی کار کرد چو گرمابه و کاخ های بلند چو ایوان که باشد پناه از گزند ز خارا گهر جُست یک روزگار همی کرد از او روشنی خواستار 40 به دست آمدش چندگونه گهر چو یاقوت و بیجاده و سیم و زر ز خارا به افسون برون آورید شد آراسته بندها را کلید چو بان و چو کافور و چون مشک ناب چو عود و چو عنبر، چو روشن گلاب بزشکی و درمان هر دردمند در تندرستی و راهِ گزند همین رازها کرد نیز آشکار جهان را نیامد چُنو خواستار 45 گذر کرد از آن پس به کشتی بر آب ز کشور به کشور چو آمد شتاب چُنین سال پنجَه برنجید نیز ندید از هنر بر خرد بسته چیز همه کردنی ها چو آمد به جای ز جای مِهی برتر آورد پای به فرّ کَیانی یکی تخت ساخت چه مایه بدو گوهر اندر نِشاخت که چون خواستی دیو برداشتی ز هامون به گردون برافراشتی 50 چو خورشید تابان میان هوا نشسته بر او شاه فرمانروا جهان انجمن شد بر آن تخت اوی شگفتی فرومانده از بخت اوی به جمشید بر گوهر افشاندند مرآن روز را روز نو خواندند سر سال نو هرمز فرودین برآسوده از رنج تن، دل ز کین بزرگان به شادی بیاراستند مَی و جام و رامشگران خواستند  55 چُنین جشن فرخ از آن روزگار به ما ماند از آن خسروان یادگار چُنین سال سیصد همی رفت کار ندیدند مرگ اندر آن روزگار ز رنج و ز بدشان نبود آگهی میان بسته دیوان بسان رَهی به فرمان مردم نِهاده دو گوش ز رامش جهان پر ز آوای نوش چُنین تا برآمد بر این سالیان همی تافت از فرّ، شاه کَیان  60 جهان سر به سر گشت او را رهی نشسته جهاندار با فرّهی یکایک به تخت مِهی بنگرید به گیتی جز از خویشتن را ندید ز گیتی سر شاه یزدان شناس ز یزدان بپیچید و شد ناسپاس گرانمایگان را ز لَشگر بخواند چه مایه سَخُن پیش ایشان براند چُنین گفت با سالخورده مِهان که جز خویشتن را ندانم جهان  65 هنر در جهان از من آمد پدید چو من نامور تخت شاهی ندید جهان را به خوبی من آراستم چُنان ست گیتی کجا خواستم خور و خواب و آرامتان از من ست همان پوشش و کامتان از من ست بزرگی و دیهیم شاهی مراست که گوید که جز من کسی پادشاست همه موبدان سرفگنده نگون چرا کس نیارست گفتن، نه چون  70 چُن این گفته شد فرّ یزدان از اوی بگشت و جهان شد پر از گفت وگوی هنر چون بپیوست با کردگار شکست اندرآورد و برگشت کار چه گفت آن سَخُنگوی با ترس و هوش که خسرو شدی بندگی را بکوش به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس به دلْشْ اندرآید ز هر سو هراس به جمشیدْ بر تیره گون گشت روز همی کاست آن فرّ گیتی فروز

 داستان را اینجا بشنوید
عکس از فلورای گرامی


دوستان گرامی داستان جمشید جای گفتگوی بسیار دارد با خواندن متن داستان و شنیدن آنبا صدای محسن گرامی آغاز می کنیم و اندک اندک به این یادداشت ، خواندنی ها افزون خواهد شد.

در پاسخ پیام درویش گرامی:
تخت جمشید نمادترین اثر در بیان  نوروز

گفتارهای نیک شما