اوریانا فالاچی رفت

اوریانا فالاچی، زن چراها

اوريانا فالاچی هم رفت در حالی که نام خود را به عنوان يکی از اولين های تاريخ زنان جهان ثبت کرد. او بدون ترديد اولين زن ژورناليستی بود که به ژورناليسم حيثيتی تازه بخشيد. يعنی اولين زنی بود که ژورناليسم را از گزارش کردن صرف بيرون آورد و به آن جايگاهی موثر و زنده داد. برای اين کار او با گوشت و پوست و خونش کار کرد، در جنگ ها شرکت کرد، با ديکتاتورها مصاحبه کرد، در کوچه و خيابان راه افتاد و در ارتباط با همه مسايل بشری نوشت و اظهار عقيده کرد. و البته که بار بسياری از تهمت ها و اتهامات را هم بر دوش های ظريفش کشيد. ممکن است من هم، مثل خيلی های ديگر، با برخی از عقايد او موافق نباشم اما وقتی به مجموعه کارهای او نگاه می کنم، از مقالاتی که در چادرهای سربازان جنگ ويتنام نوشته شده بود، تا کتاب «کودکی که هرگز زاده نشد» ـ که شاهد دوران دگرديسی او از يک زن به يک انسان بود ـ و تا کتاب «يک مرد» که تکامل يک زن را در گذر عشق نشان می داد، و حتی تا همين کتاب ها و مقاله های اخيرش که بخاطر آن به ضديت با مسلمانان متهم شد، می بينيم که او زنی است متفاوت که نمی تواند نسبت به هيچ يک از حرکت هايي که بر سراسر زمين می گذرد بی تفاوت باشد. به قول خودش، حضور نازی ها و فاشيسم در سرزمينش، و در نوجوانی او، به او آموخته بود که از هر نوع تفکر فاشيستی بترسد. اما او فقط نمی ترسيد، اقدام هم می کرد. می گفت، می نوشت و از اين سر دنيا تا آن سر دنيا می رفت تا در مقابل يک ديکتاتور بنشيند و بپرسد که: چرا؟ او، در ميدان جنگ، کنار جوانان معصوم به جبهه می شتافت تا بپرسد: چرا؟ و مقابل مردی که دوست داشت می ايستاد تا بپرسد چرا؟.. و لحظه ای از اين چرا گفتن ها نايستاد. فالاچی زن چرا ها بود، زن زندگی، نه زن خوردن و خوابيدن و بی خيالی؛ زنی بود که برای لحظه لحظه ی بودنش تاوان داد و چنين است که رفتنش نمی تواند حضورش را در جهان ما تمام کند.

نقل از خانه ی شکوه میرزادگی