فلسفه ی اصلی این مسلک می گوید همه ی موجودات زنده حق بیشتر زندگی کردن را دارند ،باید از مرگ محافظت شوند و باید امکانات زندگی را با آنان شریک شد.
در قرن پانزدهم جامب هوجی یک ساکن روستای نزدیک جادهاپور، شاهد خشکسالی ای بود که باعث سختی بسیار شد و دلیل آن دست کاری مردم در طبیعت بود. پس از آن او به یک مهاراجه طرفدار طبیعت تبدیل شد. این آغاز آیین بیشونی بود او 29 اصل برای پیروانش گذاشت که شامل یک اصل منع کشتار حیوانات، یک اصل عدم قطع درختان به خصوص درخت خجری که بسیار زیاد در آن ناحیه روییده بود و چوب آن برای سوزاندن مرده ها به کار می رفت.
حفاظت از طبیعت مهمترین و نخستین آیین این مسلک بود. و این آیین به شکلی مقدس مآبانه از این قانون ها پیروی می کند .
داستان های زیادی حکایت ا زصدمه خوردن بیشنویز ها از شکارچیانی که بدون اجازه وارد سرزمین آنها شده ،می کند . قربانی شدن آمریتا دوی و 350 نفر دیگر یک نمونه جانگدازی از جانسپاری این فرقه می باشد.
مهاراجه ی جادهاپور برای ساختن کاخ جدیدش به چوب درختان نیاز داشت. مردان او برا ی فراهم کردن چوب به ناحیه اطراف روستای جلندی برای قطع درخت ها رفتند. وقتی آرمیتا دوی آنها را دید با اشتیاق رفت و نخستین درخت را بغل کرد تا از بریدن آن جلوگیری کند ولی تبر بر او فرود آمد و در آنجا جان سپرد. قبل از مرگ او جمله ی معروف بیشنویز را زمزمه کرد" جدا کرد ن سر یک نفر کم ارزش تر از قطع یک درخت است". از 83 روستای اطراف برای جلوگیری از بریدن درختها به آنجا یورش بردند و تا پایان آن روز 350 نفر جانشان را از دست دادند.
وقتی شاه این خبر را شنید ، پریشان و پشیمان گشت و برای پوزش شخصن به آن روستا رفت.او به آنها قول داد که هیچگاه فرمانی برای فراهم کردن چوب از روستاهای بوشنیز نخواهد داد و بریدن درختان خجری و شکار درآن روستاها را منع کرد. و از آن پس روستای جالندی ، خجارلی نام گرفت.
بیشنویزها به هر اندازه که بتوانند از زندگی حیوانات وحشی و جنگل ها ی اطرافشان محافظت می کنند.
اخیرن این فرقه در خبرها بود به سبب کارهای تعدادی از گروه فیلم مامبی که برای تفریح به شکار گوزن سیاه رفته بودند. بیشنویز ها
طبق سنت شان ، مانع آنها شدند و از آنها به پلیس محلی شکایت کردند.گرچه آنها هندو هستند ولی مرده های خود را نمی سوزانند بلکه آنها را دفن می کنند، چون آنها اجازه استفاده از چوب درختان را برای سوزاندن مرده ها ندارند.
گفته ی معروفی است که می گوید: اگر فکر کنیم که جان یک درخت به قیمت سر یک نفر از قطع شدن نجات یافته است، آن گاه به عمق موضوع پی برده خواهیم برد.
به این دلیل هوشیاری و آگاهی که بوشنیز ها به محیط طبیعی اطراف خود دارند و الزام به رعایت آن ، آنها جدا از دیگر فرقه ها و انجمن های دیگر در هندوستان ایستاده اند.
The Bishnois, a Vaishnavite sect, living in western Rajasthan on the fringe of the Thar desert, have for centuries, been conserving the flora and fauna to the extent of sacrificing their lives to protect the environment. For these nature-loving people, protection of the environment, wildlife, and plants is a part and parcel of their sacred traditions. The basic philosophy of this religion is that all living things have a right to survive and share all resources.
In the fifteenth century, Jambhoji, a resident of a village near Jodhpur, had a vision that the cause of the drought that had hit the area and hardship that followed was caused by people’s interference with nature. Thereafter, he became a sanyasi or a holy man and came to be known as Swami Jambeshwar Maharaj. This was the beginning of the Bishnoi sect. He laid down 29 tenets for his followers which included a ban on killing animals, a ban to the felling of trees – especially the khejri – which grows extensively in these areas, and using material other than wood for cremations. Nature protection was given foremost importance in these tenets. Since then, the sect has religiously followed these tenets.
There are many stories about how the Bishnois have beaten up hunters and poachers for intruding in their area. The sacrifice made by Amrita Devi and over 350 others is a heart-rending example of their devotion. The Maharaja of Jodhpur wanted to build a new palace and required wood for it. To procure this his men went to the area around the village of Jalnadi to fell the trees. When Amrita Devi saw this she rushed out to prevent the men and hugged the first tree, but the axe fell on her and she died on the spot. Before dying she uttered the now famous couplet of the Bishnois, ‘A chopped head is cheaper than a felled tree’. People from 83 surrounding villages rushed to prevent the men from felling the trees and by the end of the day more than 350 had lost their lives.
When the king heard about this, he was filled with remorse and came to the village to personally apologize to the people. He promised them that they would never again be asked to provide timber to the ruler, no khejri tree would ever be cut, and hunting would be banned near the Bishnoi villages. The village of Jalnadi thus came to be called Khejarli.
The Bishnois will go to any extent to protect the wildlife and the forests around them.Recently this sect was in the news due to the activities of some Mumbai film group that had gone on a hunting spree in their area targeting the black buck. The Bishnois, in keeping to their tradition, prevented them from doing so and lodged a complaint against two of them in the local police station.
The heartland of the Bishnois in the forests near Jodhpur is abundant in trees and wildlife. The landscape around here is greener than elsewhere and the animals mainly antelopes, particularly the blackbuck and the chinkara, in these forests are not afraid of humans and are often seen near the villages eating out of the villagers’ hands. The Bishnois have indeed proved that human lives are a small price to pay to protect the wildlife and the forests around them.
Though they are staunch Hindus they often do not cremate their dead but bury them, as they are not permitted to use wood for the cremation.
There is a saying that goes "Sir santhe rooke rahe to bhi sasto jaan" this means that if a tree is saved from felling at the cost of one’s head, it should be considered as a good deed. It is for this environmental awareness and commitment that the Bishnois stand apart from other sects and communities in India.
۱ نظر:
Nice dispatch and this enter helped me alot in my college assignement. Thank you as your information.
ارسال یک نظر