سهراب

نقاشی از سهراب

نقل از روزگارما

....

روزی از همین ایام بست نشینی در خانه ، جمله ای از "لائوتسه " به نقل از سهراب سپهری در خاطراتش خواندم : " بی آنکه پای از خانه بیرون نهی ، جهان را یکسر توانی شناخت " . اگر چه مفهوم این گفته حکیمانه با وجود ابزار و سایلی چون ماهواره و اینترنت که پنجره ای رو به جهان امروز است ، برایم قابل درک است ، اما تصورآنکه مردم هم عصر لائوتسه که در آن زمان هیچ یک از پنجره های ارتباطی امروز را نداشتند ، چه درکی از این جمله عارفانه داشتنه اند برایم سخت است .

سهراب خود در خاطرات سفرش به ژاپن بعد از خواندن این جمله از "لائوتسه " نوشته است : " کدر شدم ، زیر غبار غم ، این همه راه آمدم که چه ؟ " و در قسمت دیگردر سر زنش بخود نوشته است : " به هوای سفر چه نیازی بود ، اگر جویای گسترش اندیشه خود بودی ، همان درخت حیاط خانه ترا بس بود ، آفتاب دیار باشو ( شاعر ژاپنی سده هفدهم ) به من نمی تابید چه می شد؟ نقاشی هیرو شیکه در موزه ملی توکیو را نمی دیدم چه کم داشتم ؟ آهنگ کاره سوسو که را پندار نمی شنیدم ... ، مناجات ذبیحی در سحر گاهان ماه رمضان مرا بس بود " ، لاله ای که در فیروز کوه دیده بودم جای همه این گلها ی داودی ژاپن را می گرفت ، چه نیازی که مهتاب را در باغ هی ببینی ؟، در ایوان خانه پدری ات در کاشان دیدی همان بس بود..." ا

..

نقل از ستون نظریات وبلاگ شهبارا

....

متاسفانه یکی از عوارض مدرنیسم و زندگی در عصر تکنولوژی و صنعت دور شدن انسان از طبیعت ست و پی آمد آن هم افسرده گی و انزوا . و نکته ی بسیار مهم و پر مغزی که شما اشاره کرده ای در مورد دوستی کودکان و پرندگان نشان از آن دارد که ما هم دیگر متاسفانه از طبیعت فاصله گرفته ایم و بی آن که از امتیازات یک جامعه ی صنعتی و مدرن بهره مند شده باشیم تنها به عوارض بیمارگون آن دچار شده ایم . حکایت کودکان و کلاغ ها من را یاد شعر سهراب سپهری انداخت که می گفت : من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن / من ندیدم بیدی / سایه اش را بفروشد به زمین / رایگان می بخشد نارون شاخه ی خود را به کلاغ . تمام اجزای طبیعت بی دریغ و بی هیچ چشم داشتی با هم دوستی می کنند ، بی آن که حساب سود و زیان کنند . اما ذهن کاسب کار انسان در هر چه می نگرد حساب سود و زیان می کند و می خواهد خودخواهانه تمام طبیعت را برای بهره برداری و سود خود تخریب کند