فریدون جنیدی در گفتگو با ایبنا گفت: در بیتی از شاهنامه(به انگشت خود هر زمانی سرشک/ بیانداختی پیش گویا پزشک)
واژه «گویا پزشک» معادل است با اصطلاح «گفتار درمانی» و شخصی که به این شیوه درمان می‌کند.
جنیدی در توضیح بیش‌تر ادامه داد: در زبان اوستا، ۳۰۰۰ سال پیش واژه «مانتره بئیشه زه» به معنی شخصی که با اندیشه و گفتار درد و رنج بیمار را از بین می‌برد به‌کار گرفته شده است که در زمان حال به گفتاردرمانی از آن یاد می‌شود. وی توضیح داد: «مانتره»، «بئیشه» به معنای درد و رنج و «زه» به معنای زدن است که ترکیب این معانی معادل با پزشک گفتار درمان‌گر می‌شود. این شاهنامه پژوه در ادامه افزود: با توجه به اینکه گفتاردرمانی در اروپا تنها نزدیک به ۵۰ سال قدمت دارد، این امر نشان‌دهند زندگی نیاکان ما در گستره بزرگی از فرهنگ و دانش است.
وی درپایان یادآور شد:شاهنامه آسمان ستاره بارانی است که به هرگوشه آن بنگرید شگفتی‌های بسیار خواهید دید.
پ.ن: شهرزاد گرامی عکسی از سفرش به توس برایم سوغات آورد و آن بهانه ای شد تا میان وبگردیهایم جستجو کنم و از فردوسی بزرگ بنویسم.
عکس از: شهرزادی که دلمان برای تارنگار نویسی اش تنگ شده.
