گوته و حافظ

ای حافظ ،سخن تو همچون ابدیت بزرگ است،زیرا آن را آغاز و انجامی نیست.....ا

اگر روز ی دنیا به سر آید،ای حافظ آسمانی،آرزو دارم که تنها با تو باشم و در کنار تو باشم.همراه تو باده نوشم و چون تو عشق ورزم،زیرا این افتخار زندگی من و مایه ی حیات من است

گوته

This leaf from a tree in the East,

Has been given to my garden.

It reveals a certain secret,

Which pleases me and thoughtful people.

Does it represent One living creature

Which has divided itself?

Or are these Two, which have decided,

That they should be as One?

To reply to such a Question,

I found the right answer:

Do you notice in my songs and verses

That I am One and Two?

Goethe

The above poem was copied from following site

http://www.xs4all.nl/~kwanten/goethe.htm

باتشکر از فریدون

:در پاسخ به سئوال اقبال که آیا گوته فارسی می دانسته عکسهای دستخط گوته اضافه گردید