گفتار اندر خواب دیدن ضحاک

عکس از روی جلد کتاب افسون فریدون- سوشیانت مَزدیَسنا نگاره ای بر روی یک مهر استوانه ای ِ ایرانی با پیشینه 4500 ساله گفتار اندر خواب دیدن ضحاک چُن از روزگارش چهل سال ماند نگر تا به سربَرْش یزدان چه راند در ایوان شاهی شبی دیر یاز به خواب اندرون بود با ارنواز چُنان دید کز کاخ شاهنشهان سه جنگی پدید آمدی ناگهان 45 دو مهتر یکی کهتر اندر میان به بالای سرو و به فرّ کیان کمر بستن و رفتن شاهوار به چنگ اندرون گرزه ی گاوسار دمان پیش ضحّاک رفتی به جنگ زدی بر سرش گرزه ی گاورنگ یکایک همین گُردِ کهتر بسال ز سر تا به پایش کشیدی دوال بدان زه به دستش ببستی چو سنگ نِهادی به گردن بَرَش پلهنگ 50 همی تاختی تا دماوند کوه کَشان و دوان از پس اندر گروه بپیچید ضحّاک بیدادگر بدرّیدَش از هول گفتی جگر یکی بانگ برزد به خواب اندرون که لرزان شد آن خانه ی بیستون بجَستند خورشید رویان ز جای از آن غلغل نامور کدخدای چُنین گفت ضحّاک را ارنواز که شاها نگویی چه بودت براز ؟ 55 که خفته بآرام در خان خویش بدینسان بترسیدی از جان خویش زَمین هفت کشور به فرمان تُست دد و دیو و مردم نگهبان تُست به خورشید رویانْ سپهدار گفت که چونین شِگِفتی نماند نِهفت که این داستان گر ز من بشنوید شوَدْتان دل از جان من ناامید به شاه جهان گفت پس ارنواز که بر ما بباید گشادنْت راز 60 توانیم کردن مگر چاره یی که بی چاره یی نیست پتیاره یی سپهبد گشاد آن نِهان از نهفت همه خواب یک یک بدیشان بگفت چُنین گفت با نامور ماه روی که مگذار تن را ره چاره چوی نگین زمانه سر تخت تُست جهان روشن از نامور بخت تُست تو داری جهان زیر انگشتری دد و مردم و دیو و مرغ و پری 65 ز هر کشوری گرد کن مهتران ز اخترشناسان و افسونگران سَخُن سربسر مهتران را بگوی پژوهش کن و راستی بازجوی نگه کن که هوش تو بر دست کیست ز مردم شمار ، ار ز دیو و پریست چو دانسته شد چاره ساز آن زمان به خیره مترس از بدِ بدگمان شه بَر منش را خوش آمد سَخُن که آن سرو پروین رخ افگند بن 70 جهان از شب تیره چون پرّ زاغ همانگه سر از کوه برزد چراغ تو گفتی که بر گشور لاژورد بگسترد خورشید یاقوت زرد سپهبد هرآنجا که بُد موبدی سَخُن دان و بیداردل بخردی ز کشور بنزدیک خویش آورید بگفت آن جگر خسته ، خوابی که دید نِهانی سَخُن کردشان خواستار ز نیک و بد و گردش روزگار 75 که بر من زمانه کی آید بسر کرا باشد این تاج و تخت و کمر گر این راز با من بباید گشاد وُ گر سر به خواری بباید نِهاد لب موبدان خشک و رخساره تر زبان پر ز گفتار یک با دگر که گر بودنی بازگوییم راست به جان است پَیکار و جان بی بهاست وُ گر نشنود بودنی ها درست بباید همیدون ز جان دست شست 80 سه روز اندر آن کار شد روزگار سَخُن کس نیارست کرد آشکار به روز چهارم برآشفت شاه بران موبدان نُماینده راه که گر زنده تان دار باید بسود وُ گر بودنی ها بباید نُمود همه موبدان سرفگنده نگون پر از هول دل ، دیدگان پر ز خون از آن نامداران بسیار هوش یکی بود بینادل و تیزکوش 85 خردمند و بیدار و زیرک به نام کزان موبدان او زدی پیش گام دلش تنگ تر گشت و ناباک شد گشاده زبان پیش ضحّاک شد بدو گفت پردخته کن سر ز باد که جز مرگ را کس ز مادر نزاد جهاندار پیش از تو بسیار بود که تخت مِهی را سَزاوار بود فراوان غم و شادمانی شُمُرد برفت و جهان دیگری را سِپُرد 90 اگر باره ی آهنینی بپای سپهرت بساید نمانی بجای کسی را بود زین سپس تخت تو به خاک اندرآرد سرِ بخت تو کجا نام او آفْریدون بود زمین را سپهر همایون بود هنوز آن سپهبد ز مادر نزاد نیامد گه پرسش و سردباد چُنو او زاید از مادر پرهنر بسان درختی شود بارور 95 به مردی رسد برکشد سر به ماه کمر جوید و تاج و تخت و کلاه به بالا شود چون یکی سرو بُرز به گردن برآرد ز پولاد گرز زند بر سرت گرزه ی گاوروی ببنددْت وُ آرد از ایوان به کوی بدو گفت ضحّاک ناپاک دین چرا بندَدَم چیست از منْش کین دلاور بدو گفت : اگر بخردی کسی بی بهانه نسازد بدی 100 برآید بدست تو هوش پدرْش از آن درد گردد پر از کینه سرْش یکی گاو بَرمایه خواهد بُدَن جهانجوی را دایه خواهد بُدن تبه گردد آن هم بدست تو بر بدین کین کَشد گرزه ی گاوسر چو بشنید ضحّاک بگشاد گوش ز تخت اندر افتاد و زو رفت هوش گرانمایه از پیش تخت بلند بتابید روی از نِهیب گزند 105 چو آمد دل تاجور باز جای به تخت کَیان اندرآورد پای نشان فِرِیدون به گِرد جهان همی بازجست آشکار و نِهان نه آرام بودش نه خواب و نه خُورد شده روز روشن برو لاژورد

  برداشت از اینجا

گفتارهای نیک شما

خزان در شاهنامه

عکس از فرناز

این عکس را در زمینه صفحه نمایش قرار دهید تا پاییز را به زیبایی احساس کنید

چو بينم رخ سيب بيجاده رنگ / شود آسمان همچو پشت پلنگ


توصیف شخص (خسروپرویز):
نه چون تو خزان و نه چون تو بهار /  نه چون تو بایوان چین برنگار

فردوسی گوناگونی رنگ ها را در پاییز و بهار یکی می شمارد.

گاه در شاهنامه  حالت خزان برای توصیف وضع میدان جنگ به کار برده شده است:

همی گرز بارید بر خود و ترگ / چو باد خزان بارد از بید برگ
از داستان کیکاووس

یکی تیرباران بکردند سخت  / چو باد خزانی که ریزد درخت
«از داستان غم انگیز فرود سیاوش»
واقعا وقتی به این داستان فکر می کنم استفاده از خزان بسیار به جاست.

پیوندهای خواندنی:
طبیعت از نگاه شاعران
    

گفتارهای نیک شما

شاهنامه - ضحاک - پادشاهی ضحاک تازی هزار سال بود

پادشاهی ضحّاک تازی هزار سال بود چو ضحّاک شد بر جهان شهریار برو سالیان انجمن شد هزار سراسر زمانه بدو گشت باز برآمد برین روزگاری دراز نِهان گشت کردار فرزانگان پراگنده شد کام دیوانگان هنر خوار شد ، جادویی ارجمند نِهان راستی ، آشکارا گزند 5 شده بر بدی دست دیوان دراز به نیکی نرفتی سَخُن جز به راز دو پاکیزه از خانه ی جمّشید برون آوریدند لرزان چو بید که جمشید را هر دو دختر بُدند سر بانوان را چو افسر بُدند ز پوشیده رویان یکی شهرناز دگر پاکدامن به نامْ ارنواز به ایوان ضحّاک بردندشان بران اَژدَهافشن سپردندشان 10 بپروردْشان از ره جادویی بیاموختْشان کژّی و بدخویی ندانست خود جز بد آموختن جز از کشتن و غارت و سوختن چُنان بُد که هر شب دو مرد جوان چه کهتر، چه از تخمه ی پَهلوان خورشگر ببردی به ایوان اوی همی ساختی راه درمان اوی بکشتی و مغزش بپرداختی مران اَژدها را خورش ساختی 15 دو پاکیزه از کشور پادشا دو مرد گرانمایه ی پارسا یکی نام ارمایل پاکدین دگر نام گرمایل پیش بین چُنان بُد که بودند روزی به هم سَخُن رفت هر گونه از بیش و کم ز بیدادگر شاه و از لشکرش وُزان رسم های بد اندرخَورش یکی گفت ما را به خوالیگری بباید بر ِشاه رفت، آوری 20 وُزان پس یکی چاره یی ساختن ز هر گونه اندیشه انداختن مگر زین دو تن را که ریزند خون یکی را توان آوریدن برون برفتند و خوالیگری ساختند خورش خود بی اندازه بشناختند خورش خانه ی پادشاه جهان گرفت آن دو بیدار ِخرّم نِهان چو آمد بنزدیک خون ریختن ز شیرین روان اندرآویختن 25 از آن روزبانان مردم کُشان گرفته دو مرد جوان را کَشان زنان پیش خوالیگران تاختند ز بالا به روی اندرانداختند پر از درد خوالیگران را جگر پر از خون دو دیده ، پر از کینه سر همی بنگرید این بدان، آن بدین ز کردار بیدادْ شاهِ زمین از آن دو یکی را بپرداختند جزین چاره یی نیز نشناختند 30 برون کرد مغز سر گوسفند بیامیخت با مغز آن ارجمند یکی را به جان داد زنهار و گفت نگر تا بداری سر اندر نِهفت نگر تا نباشی به آبادْ شهر ترا از جهان کوه و دشتست بهر به جای سرش زان سر بی بها خورش ساختند از پی اَژدَها ازین گونه هر ماهیان سی جوان ازیشان همی یافتندی روان 35 چو گِرد آمدی مرد ازیشان دویست بران سان که نشناختندی که کیست خورشگر بدیشان بزی چند و میش سپردی و صحرا نهادیْش پیش کنون کُرد از آن تخمه دارد نژاد کز آباد ناید به دل بَرْش یاد پس آیین ضحّاک وارونه خوی چُنان بُد که چون می بُدیْش آرزوی ز مردان جنگی یکی خواستی بکُشتی که با دیو برخاستی 40 کجا نامور دختری خوبروی به پردَه نْدَرون پاک بی گفت وگوی پرستنده کردیْش در پیش خویش نه رسم کیی بُد نه آیین کیش برداشت از سایت آریا بوم

گفتارهای نیک شما

شاهنامه - جمشید - گفتار اندر داستان مرداس

گفتار اندر داستان مرداس داستان مرداس را از اینجا گوش کنید برای نوشتن پیام، روی خواندن مطالب دیگر کلیک کنید

جمشید در ادبیات و اسطوره و تاریخ و...

نام و دوران جمشید همیشه از نگاه های مختلف قابل بررسی بوده از پی ریزی پرشکوه ترین و کهن ترین جشن ملی ایرانیان گرفته تا نشانه های نخستین جرقه های آرزومندی انسان برای پرواز و کشف اقلیم های ناشناخته و ریسندگی و معماری و جام و تختی که بارها و بارها در شعر شاعران ایران زمین تکرار شده.

از طرفی تکرار نام جمشید و وقایع مختلف روزگار او در کتاب‌ها و نوشته‌های مختلفی مثل اوستا، تاریخ طبری، روضه الصفا، ودای هندوان و .... باعث شده که روایت های مشابه و مخالفی درباره این پادشاه اساطیری ایران وجود داشته باشد که جمع‌آوری، بازخوانی و مقایسه این روایت ها، اشعار و نقل قول‌ها در قالب یک کتاب جداگانه – اگر تا به حال انجام نشده باشد –کار تحقیقی خوبی می‌تواند باشد، بررسی همین منابع به ما نشان می دهد که مثلن موضوع ابیات:

چنین سال سیصد همی رفت کار/ ندیدند مرگ اندر آن روزگار
ز رنج و زبدشان نبود آگهی/ میان بسته دیوان به سان رهی

در اوستا هم هست و طبق درخواست جمشید از اهورامزدا، در دوران پادشاهی او از باد سرد و گرم و و بیماری و مرگ بر روی زمین اثری نبود.
و یا بسیاری از بخش‌های مورد اشاره فردوسی مانند به فرمان درآوردن دیوان و ساختن سلاح و آوردن بوی های خوش و جشن نوروز و حتی دسته بندی های طبقاتی در تایخ طبری هم آمده است.
یکی دیگر از این گوناگونی ها بخش چگونگی بریدن فره ایزدی از جمشید است که از زبان مولف تاریخ طبری به عنوان یکی از منابع اسلامی چنین بیان شده:‌
"پس روزی (جمشید) تنها نشسته بود، ابلیس فروشد و پیش او بیستاد، جمشید بترسید، او را گفت تو کیستی؟ گفت من یکی‌ام از فرشتگان آسمان آمدم تا تو را نصیحت کنم، جم گفت گو تا چه نصیحت داری؟ گفت مرا بگوی نخست که تو کیستی؟ جم گفت: من یکی از فرزندان آدمم، گفت: نیستی که تا بر زمین چند آدمی بیمار شد و بمرد، اگر تو فرزند آدم بودی، تو را نیز مرگ و بیماری بودی، تو خدای زمین و آسمانی و تو خود را نشناسی، تو بر آسمان بودی و این زمین را تو آفریدی، بر آسمان کار آسمان‌ها راست کردی و بر زمین آمدی تا کار زمین راست کنی و داد گستری و باز به آسمان شوی. اکنون خویشتن را فراموش کردی و من از فریشتگان تو یکی‌ام و تو را بر من حق بسیار است و بیامدم که تو را آگاه کنم و تو این داد بر خلق زمین بگستردی. ایشان را بفرمای تا تو را پرستند، هر که فرمان کند او را پاداش نیکوی کن و هر که فرمان نکند او را بر آتش بسوزان، جمشید گفت: چه حجت است بر آن که من خدایم؟ ابلیس گفت حجت آن است که من فریشته ام و آدمی را بینم و آدمی فریشته را نبیند و تو مرا همی بینی معاینه و این بگفت و ناپیدا شد و جمشید را گفتار ابلیس اندر دل کار کرد..."


از پیام شهرزاد گرامی بر داستان جمشید


دوستان و همراهان گرامی
در این یادداشت با پیام های شما، به بررسی بیشتر  آن چه شهرزاد گرامی به آن اشاره کرده اند، می پردازیم.

عکس از اینجا

گفتارهای نیک شما

شاهنامه- جمشید -پادشاهی جمشید هفتصد سال بود

پادشاهی جمشید هفتصد سال بود چو گیتی سرآمد بر آن دیوبند، جهان را همه پند او سودمند به سوگ اندورن شد دل هر کسی، نیامد بر آن، روزگاران بسی، گرانمایه جمشید فرزند اوی کمر بست یک دل پر از پند اوی برآمد بر آن تختِ فرّخ پدر به رسم کَیان بر سرش تاج زر 5 کمر بست با فرّ شاهنشهی جهان گشت سرتاسر او را رهی زمانه برآسوده از داوری به فرمان او دیو و مرغ و پری جهان را فزوده بدو آبروی فروزان شده تخت شاهی بدوی منم گفت با فرّهِ ایزدی هَمَم شهریاری و هم موبدی بَدان را ز بد دست کوته کنم روان را سُوی روشنی ره کنم 10 نُخُست آلت جنگ را دست برد در نام جُستن به گردان سپرد به فرّ کَیی نرم کرد آهنا چو خود و زره کرد و چون جوشنا چو خَفتان و چون تیغ و بَرگُستَوان همه کرد پیدا به روشن روان بدین اندرون سال پنجاه رنج ببرد و از این چند بنهاد گنج دگر پنجه اندیشه ی جامه کرد که پوشند هَنگام ننگ و نبرد 15 ز کتّان و ابریشم و موی قَز قَصب کرد پرمایه دیبا و خز بیاموختشان رشتن و تافتن به تار اندرون پود را بافتن چو شد بافته، شستن و دوختن گرفتند از او یکسر آموختن چو این کرده شد ساز دیگر نِهاد زمانه بدو شاد و او نیز شاد ز هر پیشه ای انجمن کرد مرد بدین اندرون نیز پنجهی خَورد 20 گروهی که آثوربان خوانیَش به رسم پرستندگان دانیَش جدا کردشان از میان گروه پرستنده را جایگه کرد کوه 21+ بدان تا پرستش بود کارشان نوان پیش روشن جهاندارشان صفی برکشیدند و بنشاندند همی نام نیساریان خواندند کجا شیر مردان جنگاورند فروزنده ی لَشکر و کِشورند کزیشان بود تخت شاهی به پای وُزیشان بود نام مردی به جای 25 بسودی سه دیگر گُرُه را شناس کجا نیست از کس بریشان سپاس بکارند و ورزند و خود بدروند به گاه خورش سرزنش نشنوند ز فرمان تن آزاده و خورده نوش از آوای پَیغاره آسوده گوش تن آزاد و آباد گیتی بدوی بر آسوده از داور و گفت و گوی چه گفت آن سَخُنگوی آزاد مرد که آزاد را کاهلی بنده کرد 30 چهارم که خوانند اَهتوخوشی هم از دست ورزان با سرکشی کجا کارشان همگِنان پیشه بود روانشان همیشه پر اندیشه بود بدین اندرون سال پنجاه نیز بخورد و بورزید و بخشید چیز ازین هر یکی را یکی پایگاه سَزاوار بگزید و بنمود راه که تا هر کس اندازه ی خویش را ببینند و دانند کم بیش را  35 بفرمود پس دیو ناپاک را به آب اندرآمیختن خاک را هرآنچ از گِل آمد چو بشناختند سَبُک خشت را کالبَد ساختند به سنگ و به گج دیو دیوار کرد به خشت از برش هندسی کار کرد چو گرمابه و کاخ های بلند چو ایوان که باشد پناه از گزند ز خارا گهر جُست یک روزگار همی کرد از او روشنی خواستار 40 به دست آمدش چندگونه گهر چو یاقوت و بیجاده و سیم و زر ز خارا به افسون برون آورید شد آراسته بندها را کلید چو بان و چو کافور و چون مشک ناب چو عود و چو عنبر، چو روشن گلاب بزشکی و درمان هر دردمند در تندرستی و راهِ گزند همین رازها کرد نیز آشکار جهان را نیامد چُنو خواستار 45 گذر کرد از آن پس به کشتی بر آب ز کشور به کشور چو آمد شتاب چُنین سال پنجَه برنجید نیز ندید از هنر بر خرد بسته چیز همه کردنی ها چو آمد به جای ز جای مِهی برتر آورد پای به فرّ کَیانی یکی تخت ساخت چه مایه بدو گوهر اندر نِشاخت که چون خواستی دیو برداشتی ز هامون به گردون برافراشتی 50 چو خورشید تابان میان هوا نشسته بر او شاه فرمانروا جهان انجمن شد بر آن تخت اوی شگفتی فرومانده از بخت اوی به جمشید بر گوهر افشاندند مرآن روز را روز نو خواندند سر سال نو هرمز فرودین برآسوده از رنج تن، دل ز کین بزرگان به شادی بیاراستند مَی و جام و رامشگران خواستند  55 چُنین جشن فرخ از آن روزگار به ما ماند از آن خسروان یادگار چُنین سال سیصد همی رفت کار ندیدند مرگ اندر آن روزگار ز رنج و ز بدشان نبود آگهی میان بسته دیوان بسان رَهی به فرمان مردم نِهاده دو گوش ز رامش جهان پر ز آوای نوش چُنین تا برآمد بر این سالیان همی تافت از فرّ، شاه کَیان  60 جهان سر به سر گشت او را رهی نشسته جهاندار با فرّهی یکایک به تخت مِهی بنگرید به گیتی جز از خویشتن را ندید ز گیتی سر شاه یزدان شناس ز یزدان بپیچید و شد ناسپاس گرانمایگان را ز لَشگر بخواند چه مایه سَخُن پیش ایشان براند چُنین گفت با سالخورده مِهان که جز خویشتن را ندانم جهان  65 هنر در جهان از من آمد پدید چو من نامور تخت شاهی ندید جهان را به خوبی من آراستم چُنان ست گیتی کجا خواستم خور و خواب و آرامتان از من ست همان پوشش و کامتان از من ست بزرگی و دیهیم شاهی مراست که گوید که جز من کسی پادشاست همه موبدان سرفگنده نگون چرا کس نیارست گفتن، نه چون  70 چُن این گفته شد فرّ یزدان از اوی بگشت و جهان شد پر از گفت وگوی هنر چون بپیوست با کردگار شکست اندرآورد و برگشت کار چه گفت آن سَخُنگوی با ترس و هوش که خسرو شدی بندگی را بکوش به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس به دلْشْ اندرآید ز هر سو هراس به جمشیدْ بر تیره گون گشت روز همی کاست آن فرّ گیتی فروز

 داستان را اینجا بشنوید
عکس از فلورای گرامی


دوستان گرامی داستان جمشید جای گفتگوی بسیار دارد با خواندن متن داستان و شنیدن آنبا صدای محسن گرامی آغاز می کنیم و اندک اندک به این یادداشت ، خواندنی ها افزون خواهد شد.

در پاسخ پیام درویش گرامی:
تخت جمشید نمادترین اثر در بیان  نوروز

گفتارهای نیک شما

طهمورث

پادشاهی طهمورت سی سال بود پسر بُد مر او را یکی هوشمند گرانمایه طهمورت دیوبند بیامد به تخت پدر بر نشست کمر بر میان رسم او را ببست همه موبدان را ز لَشکر بخواند به چربی چه مایه سَخُن ها براند چُنین گفت کامروز تخت و کلاه مرا زیبد و، تاج و گنج و سپاه 5 جهان از بدی ها بشویم به رای پس آنگه کنم درکَیی گِرد پای ز هر جای کوته کنم دست دیو که من بود خواهم جهان را خدیو هر آن چیز کاندر جهان سودمند کنم آشکارا، گشایم ز بند پس از پشت میش و بره پشم و موی برید و به رشتن نِهادند روی به کوشش از او کرد پوشش به جای به گستردنی بُد هم او رهنمای 10 ز پویندگان هر چه بُد نیک رو خورش کردشان سبزه و کاه و جو رمنده ددان را همه بنگرید سیه گوش و یوز از میان برگزید به چاره بیاوردش از دشت و کوه به بند آمدند آنک دور از گروه ز مرغان همان را که بُد نیک ساز چو باز و چو شاهین گردن فراز بیاورد و آموختن شان گرفت جهانی بدو مانده اندر شِگِفت 15 چُن این کرده شد ماکیان و خروس کجا برخرو شد گه زخم کوس بیاورد و یکسر به مردم کَشید نِهفته همه سودمندی گزید بفرمود تاشان نوازند گرم نخوانندشان جز به آوای نرم چُنین گفت کین را نُمایش کنید جهان آفرین را ستایش کنید که او دادمان بر دده دستگاه ستایش مر او را که بنمود راه 20 مر او را یکی پاک دستور بود که رایش ز کردار بد دور بود خَنیده به هر جای شهرسپ نام نَزَد جز به نیکی به هر جای گام همه روزه بسته ز خوردن دو لب به پیش جهاندار بر پای شب چو جان بر دل هر کسی بود دوست نماز شب و روزه آیین اوست سر ِمایه بود اختر شاه را در ِبند بُد جان بدخواه را 25 همه راه نیکی نُمودی به شاه همه راستی خواستی پایگاه چُن آن شاه پالوده گشت از بدی بتابید از او فرّهِ ایزدی برفت اَهرِمَن را به افسون ببست چو بر تیزرو بارگی برنشست زمان تا زمان زینش برساختی همی گِرد گیتیش برتاختی چو دیوان بدیدند کردار اوی کَشیدند گردن ز گفتار اوی  30 شدند انجمن دیو بسیار مر که پردخته مانند از او تاج و فر چو طهمورت آگه شد از کارشان برآشفت و بشکست بازارشان به فرّ جهاندار بستش میان به گردن برآورد گرز گران همه نرّه دیوان ِ افسون گران برفتند، جادو سپاهی گران دمنده سیه دیوشان پیشرَو همی به آسمان برکشیدند عَو 35 جهاندار طهمورت به آفرین بیامد کمربسته ی رزم و کین یکایک برآراست با دیو جنگ نبُد جنگشان را فراوان درنگ از ایشان دو بهره به افسون ببست دگرشان به گرز گران کرد پست کَشیدندشان خسته و بسته خوار به جان خواستند آن زمان زینهار که ما را مکش تا یکی نو هنر بیاموزَنیمَت که آید به بر 40 کَی نامور دادشان زینهار بدان تا نِهانی کنند آشکار چو آزادشان شد سر از بند اوی بجستند ناچار پیوند اوی نبشتن به خسرو بیاموختند دلش را چو خورشید بفروختند نبشته یکی نه، چه نزدیک سی چه رومی و چه تازی و پارسی چه سغدی و چینی و چه پهلوی نگاریدن آن، کجا بشنوی 45 جهاندار سی سال از این بیشتر چه گونه برون آوریدی هنر برفت و سرآمد برو روزگار همه رنج او ماند زو یادگار جهانا مپرور چو خواهی درود چو می بدروی پروریدن چه سود

دریافت فایل شنیداری از اینجا

برداشت از وبلاگ صداهایی که می شنویم

گفتارهای نیک شما

هوشنگ

شاهنامه خالقی مطلق:

پادشاهی هوشنگ چهل سال بود  


شاهناهه مسکو: هوشنگ


فایل شنیداری با صدای محسن گرامی  از اینجا


 . 

گفتارهای نیک شما

کیومرث

  داستان کیومرث

درمتن های باستانی  کیومرث پس از گاو، ششمین موجودی است که آفریده شده است. تخمه ی کیومرث که بر زمین ریخت گیاهی به نام ریواس از آن رست و دو شاخه از آن برآمد که یکی نخستین مرد ایرانی به نام مشی و دیگری نخستین زن ایرانی به نام مشیانه است.

در شاهنامه یادی از این نخستین زن ومرد نیست و کیومرث نخستین شاه
است.
«از دید اسطوره شناسی، روزگار کیومرث که نخستین مرد ایرانی است و هنوز مردمان به آزردن و کشتن جانداران و توشته ساختن از آنها نپرداخته اند،روزگاری است که آن را روزگار زرین می نامیم . در این روزگار، مردمان در آرامش و آشتی، با دد و دام و مرغ به سر می برند وهنوز هول و هراس وستیز و گریز بر جهان سایه نیفکنده است و پیوند مردمان را با دیگر آفریدگان نگسیخته است. در اسطوره های ایرانی این روزگار با فرمانروایی جمشید و دهاک ماردوش که کشتن جانوران وتوشه ساختن از آنها را می آغازند، به فرجام می آید و روزگاری آرمانی و نمادین می گردد که همواره دلخستگان از سیاهی و تباهی و از بیم و بیداد،پر شور، آرزوی بازگشت بدان را می برند و در دل می پرورند.»
نامه باستان صفحه ی248

نقاشی از امید ابراهیم

گفتارهای نیک شما

آرامگاه مولوی

  عکس از سالار

عکس از اینترنت

گفتارهای نیک شما

برای دیدن عکس های بیشتر روی پیوند زیر تقه بزنید(در بلاگر امکان «ادامه» نو است.)